lunes, 31 de marzo de 2008

Mis cosas


Pues... no hay mucho que decir... el jueves pasado (27-3-08) se realizó el concierto de An Cafe en la sala bikini en Barcelona... y yo no pude ir T_______T
pero bueno... por lo menos (y como muy mínimo) pude ir a la Japan weekend este domingo, aunque fue un poco penosa.

Por lo menos el Salon del Cómic de Barcelona ya se acerca ^^ y por supuesto yo estare alli, aunque no sé si ire "cosplayeada". Se celebra del 17 al 20 de abril en el palau nº8 de la fira de Barcelona. Más info aqui.

Pues bueno después de todo éste rollo dejo una de mis redacciones para los juegos florales de mi colegio^^

Llorosa marioneta

Aquella lluviosa noche la recordaré de por vida, una preciosa noche donde la luna llena adquiría todo el protagonismo del día más bullicioso del año. La Navidad, la celebración más importante y conocida mundialmente.

Aquél cielo estrellado que lloraba cristalinas perlas de dolor. Una preciosa noche tan semejante a ésta...

Por aquél entonces no lo entendía, no lo podía llegar a comprender. La situación se me antojaba ilógica, pero supongo que con el transcurrir del tiempo he podido llegar a vislumbrar la punta del iceberg, en el cual ella estaba atrapada.

Ése fatídico día perdí a mi confidente, mi confesora, mi hermana y amiga. La única que me entendía y ayudaba, mi fuerza y mi vida. Mi mundo, mi todo.

En aquella tenebrosa noche iluminada por el tenue brillo lunar me di cuenta de nuestra insignificante existencia y la vileza de la corrupta humanidad. Hasta ése instante mi vida se basó en un dulce e ideal sueño, algo perfecto, inexistente. Y como todo sueño, irreal. Por eso mismo, el despertar a la realidad me horrorizó, un mundo lleno de miseria, injusticias e infelicidad. La felicidad... esa palabra tan buscada por los seres humanos. Suena a broma. Algo buscado durante siglos, una meta inalcanzable para los que buscan su eternidad. Un concepto tan efímero como una frágil flor. Etéreo, distante, irreal. Otorgado a los ignorantes de la verdadera realidad del mundo.

Me siento solo sin tu compañía, ya no tengo ganas de nada, ni tan siquiera de respirar. El ambiente me asfixia, el aire me quema la garganta, y el oxigeno me oprime el torso.

Sabes, creo que este día, pese a ser el más celebrado, se convierte para mi en el más tortuoso del año. Navidad, la fecha señalada para gozar y estar con la familia. Un efímero período lleno de alegría, sonrisas, abrazos, regalos y carcajadas. Paquetes envueltos en ostentosos y bonitos papeles de colores, que como toda basura, siempre acaba rota y en el olvido.

Es tan triste toda esa hipocresía que me siento roto. Roto por tanta falsedad. Sonrisas lánguidas, que contienen un mar de lágrimas; abrazos y reuniones con seres que sólo una vez al año ves, y que si por ti fuera, ni ésa única vez posibilitarías.

Soledad y tristes recuerdos de aquellos con los que nunca podrás volver a conversar, ni ver reír o enfadarse.

Una soledad que me asfixia en tu recuerdo, haciendo que vuelva a ver tu azabache melena y tus brillantes ojos miel en contraste con tu lívida piel de porcelana.

Escucho el ruido sordo de las gotas golpeando el suelo, y al despertar de mi ensoñación, me percato de que la lluvia me ha calado la ropa, pero eso ya no importa. Mi cuerpo tiembla de frío y temor, por mis pálidas mejillas se escurren gotas, ya no sé si de lluvia, o si son por el contrario, tibias lágrimas que mis ojos han dejado escapar. Mis manos se aferran con fuerza a los oscuros pantalones, tratando de infundirme un valor que necesito desesperadamente.

Esto se acaba. Ya veo en la distancia las difuminadas luces acercarse y espero con ansias en la andana el momento en que pueda abandonarme a los brazos de la muerte. Poco a poco voy dejando de ser yo, me acerco al límite de seguridad establecido en el andén, y mi cuerpo se estremece en un escalofrío debido a una pequeña brisa que sopla en mi dirección.

No sé si éste será mi final, o por el contrario, habrá otra deprimente vida después de la muerte, pero eso para mi ya no tiene importancia.

Veo con claridad el tren y me acerco todavía más. Noto como alguien me agarra, un hombre me ha cogido del hombro y amablemente me dice que debería retirarme de ahí e ir unos metros hacia atrás. Le sonrío levemente en gesto de agradecimiento y finalmente le hago caso. Me hubiese gustado que esa amabilidad me la mostrasen aún cuando me sentía vivo y con ganas de soñar, en ésa etapa donde el egoísmo y la ignorancia te hacen vivir sobre una fantasía llena de felicidad, pero no ahora, un muerto en vida negado a toda posibilidad de futuro. Una llorosa y rota marioneta, eso es lo que soy.

Corro, corro y me precipito sobre las vías notando que el tren se abalanza hacia mí sin poder frenar.

Siento una cálida brisa que me envuelve y me hace sentir a gusto. Noto como un tibio líquido rojizo se escurre por mi cabeza, y va cubriéndolo todo a mí alrededor.

Se escuchan chillidos, así que supongo que ya es el momento definitivo. Lentamente, en un gesto que me parece durar siglos, fijo mi vista en la preciosa luna, y en ella evoco su figura, para así seguidamente cerrar los ojos y ya pertenecer a la nada, al vacío infinito, pertenecer a la paz absoluta.

Seudónimo: Yume no Zelfa

Categoría: Pere Quart



Y bueno, para acabar, dejo una foto, la letra y un video de miyavi con la canción ashita genki ni naare:

Yume ha yume no mama. Dakara yume nanda you. Nande sabishii koto yuuna you.
Yume miru no ga tada nara kanaeruno mo tada desho.
Kyou mo beddo | IMETORE shiyou

Issho ame ni nureru koto no nai hito nanteiru no ka.
Douse itsuka ha nureru dattara,
ZUBU nureni natte SHAANPUU demoshou ka.

"Ashita tenki ni naare"

Nanka kanashii koto attan nara, sono tsurasasa, hanbun kudasai.
Tanoshiikattan nara, sono egao dake de ii desukara.
BAFARIN mitai na koishouze.
Tte koto.

"Kimi ni shiawase are"

Ore mo hounto ha ne, isshonatte kono mama nemuchaitai kedo,
Ikanakyan nee basho ga arukara, hitoashi okakini oitomasuruyo.
Gokigen you.

Mayou koto nakare. Hirumu koto nakare. Me wo sorasu koto nakare.
Utagau koto nakare. Kanashimu koto nakare. Tachidomaru koto nakare.

domingo, 16 de marzo de 2008

Varios

Bueno... pues aqui un texto medio chorra que teniamos que hacer para catalan... y fotillos que me encantan ^^

Grup de vàndals perillosos format per quatre integrants amb diversos objectes que utilitzen sense dubtar-ho si la situació ho demana.

Aquest quartet anomenat “Els teletubies”, eren un famós grup de personatges molt estimats pels nens, que al ser acomiadats del seu treball sense cap raonament, van anar pel mal camí, i van convertir-se en el que són ara, un grup perillós que utilitza la seva imatge d’éssers apacibles i bons per entrar a robar o delinquir als llocs més insospitats.

El seu sistema, o modus operandi, com ho ha anunciat la policia, consisteix en presentar-se en un banc, i durant el robatori, un dels seus membres anomenat “Po”, es queda esperant els seus companys i vigilant a la porta, mentre que els seus altres companys entren al banc. La distribució de feines dintre del banc és: na “Lala”, una de les seves integrants, amb la seva pilota va destruint totes les càmeres; en “Tinkiwinkie” colpeja amb la seva bossa plena de rocs als guàrdies de seguretat: i en ”Dipsi”, fica tots els diners dintre del seu barret. En acabar, a la porta està en “Po” esperant amb el seu patinet, i quan tots pugen es donen a la fuga.

Les autoritats han anunciat que hem d’anar amb compte perquè encara que semblin bons, quan actuen es converteixen en bèsties que ataquen a tothom.

Normalment actuen pels voltants del País de les Meravelles, i la seva metròpoli, però també han actuat fora d’aquest radi com al País de Mai Més i a altres llocs molt visitats pels turistes.

Aquests delinqüents són molt perillosos perquè no tenen cap por a ser capturats, i poden actuar tant de dia com de nit, per això els serveis d’intel·ligència de tot el món s’han posat en moviment per capturar-los, i ofereixen una gran quantitat de diners per qui els atrapi.

El número per contactar amb la policia i per obtenir informació és el següent: (93) 369-36-96




Pues bueno... también dejo un video de An cafe con fotos y letra incluida ^^

Kakusei Heroism -THE HERO WITHOUT A NAME - An Cafe

saigo no garasu wo buchi yabure minareta keshiki wo keri dashite
sekai ga gyakuni kaiten suru nichijou wo tobi koe

doko ni mukattemo kanjiteiru tonari awase no kage
muchuu de oikaketeku kedo risou ni todoka nai
kibou to rettoukan ga uchigawa dekake meguri itsuka kyoufu heto kawaru

oshi yose teiku fuan ga mata kutsuu wo umidashite
nigetai hodo tsurai toki mo kesshite hitori janai

yasashiku tsutsumi komu kaze ga tatakau yuuki majiri kuusou ga genjitsu ni kawaru

saigo no garasu wo buchi yabure minareta keshiki wo keri dashite
sekai ga gyakuni kaiten suru nichijou wo tobi koe
onore no karada to sono subete wo sonzai hitei wa sasenai
sora mo tobe nakatta na monai HERO wa sekai wo miryou suru

meiyo ya chii wa chiri ninaranai isshun no eikou
kodawari sugite chiri wo dekaku suru nowa baka rashii

daiji na mono hitotsu mitsukete tsuranuki toosu tsumi towaretemo sonnano kowaku nai

shinjita hikari wo mamori nuke risou no sekai ga hoshiin daro?
uso wo koe ruyouna riaru wo kanji tatakae
onore no karada to sono subete wo sonzai hitei wa sasenai
sora mo tobe nakatta na monai HERO wa sekai wo miryou suru

saigo no garasu wo buchi yabure minareta keshiki wo keri dashite
sekai ga gyakuni kaiten suru tsugi ha kimi ni

shinjita hikari wo mamori nuke risou no sekai ga hoshiin daro?
uso wo koe ruyouna riaru wo kanji tatakae
onore no karada to sono subete wo sonzai hitei wa sasenai
sora mo tobe nakatta na monai HERO wa namae wo teni suru



Ja ne!!!

sábado, 15 de marzo de 2008

Crítica libro


Bueno, ya he logrado actualizar y modificar algunos puntos del blog asique ahora paso a actualizar ^^

Pues nada... hoy le entregamos a la Raquel los regalos de su cumple (después de algun tiempo XD), nos dieron las notas (esto no ha sido hoy, fue ayer...) y por fin comienza semana santa ^^

Como no se que poner pondre la cutre-crítica del libro Tres sombreros de copa.
Ale alli va:

A mi parecer la obra estaba redactada de un modo correcto, con un lenguaje sencillo y claro, hasta llegar a ser simplón en algunos personajes (los del ballet), y pedante en otros (burguesía), creando así una situación absurda.Pese a ello, en algunos momentos había algunas palabras que no se entendían, pero por la situación y el momento se podían deducir.

En referencia al grosor de la obra me ha parecido que ha sido la idóneo ya que si hubiera sido más largo habría llegado a un punto en que aburriría a la gente, en el que las diferentes acciones absurdas, habrían llegado a cansar y a liar al lector. Además, tampoco la habría acortado suprimiendo escenas ya que el resultado habría sido una maraña de letras ininteligibles sin ningún sentido al caracterizarse por ser una obra del teatro del absurdo, por lo cual me ha parecido que resulta la longitud ideal para esta obra dramática.

Por lo que respecta al trasfondo me parece acertada la crítica a la sociedad y a la situación de lucha entre dos maneras de vivir y de pensar, realizando un gran trabajo al saber definir tan bien cada personaje, llegando al punto de la exageración.

Aún así y por tratarse de este tipo de obra, no me ha gustado ya que en algunas partes encontraba cosas excesivamente ilógicas por las que si no estabas concentrado totalmente en la lectura podías llegarte a perder, y con algunas situaciones que me han parecido excesivamente ilógicas como personajes que salen de un armario, botas bajo la cama, personajes que salen de la nada, y desaparecen de igual manera...

Además, no me ha gustado nada la actitud del protagonista ya que en lugar de tomar decisiones por sí mismo e imponerse a las situaciones absurdas, parecía una medusa dejándose arrastrar por la corriente, llegando a un punto muerto en el cual no se sabía como podía reaccionar, acabando de una manera totalmente absurda como la de Paula, que después de quedarse en la completa soledad no se le ocurre otra cosa que lanzar los sombreros al aire para concluir la obra.


Ja ne!!

viernes, 14 de marzo de 2008

Estreno


Bueno, hoy por ser el primer día no pondré nada ya que tengo algo de prisa, pero en cuanto pueda, o en su defecto, en cuano tenga ganas de escribir... ya lo mejoraré y veré que puedo poner para mejorarlo etc, aunque no soy muy buena en eso pero.... ya aprenderé (supongo).
Ja ne!